Het tot stand brengen van kunst en cultuurprojecten is typisch een voorbeeld van de beschermende rol die aan de smalle betekenis van de term publiek domein wordt gekoppeld.

In het begin is DDS een proeftuin voor allen. Zij vervult een beschermende rol voor iedereen om te kunnen experimenteren. Allerlei organisaties, instellingen en bedrijven profiteren daarvan zoals het NRC Handelsblad, de belastingdienst, boekenwinkels, reisbureaus, overheden, onderwijsorganisaties en kunstenaars. Steeds zijn deze experimenten in de proeftuin waardevol. Organisaties trekken vroeger of later de logische conclusie om het professioneel te gaan aanpakken en de activiteiten op internet te integreren met de staande activiteiten. In de loop der jaren ontstaat een open markt en organisaties zijn niet gebonden aan De Digitale Stad. Kunst- en cultuurorganisaties maken dezelfde cyclus door. Men experimenteert en wordt zelfstandig.

De kosten van informatie en communicatiemogelijkheden op internet zijn na 10 jaar zo laag dat de vraag gesteld mag worden wie of wat er eigenlijk nog bescherming behoeft. De productie van kunst en cultuur misschien maar DDS is zelf geen gesubsidieerde kunstenaar.