De digitale stad is een poëtische term - niet gebonden aan een fysieke stad - maar als het initiatief navolging krijgt is DDS ineens De Digitale Stad Amsterdam. DDS wordt als The Digital City Amsterdam ook nog eens een keer wereldberoemd. Een leuke fase om in tal van buitenlandse steden tot in Washington aan toe lezingen en presentaties te geven. Op een bepaald moment vraagt zelfs de burgemeester van een grote Europese stad naar onze burgemeester. Pas halverwege het telefoongesprek blijkt het misverstand en wordt duidelijk dat de burgemeester van de digitale stad niet dezelfde is als de burgemeester van de stad Amsterdam. Tot op de dag van vandaag ontvangt DDS post van mensen die de gemeente of de Amsterdamse politie willen bereiken.

Eind 1994 kiest de gemeente Amsterdam er voor om DDS geen structurele subsidie te verstrekken. DDS kan dus stoppen of doorgaan maar moet dan uit het niets ineens geld zien te verdienen om 'haar eigen broek op te houden' wat voor de overheid begin jaren negentig voor alles de officiële beleidslijn is. Dat wil zeggen winst maken met internet vanaf begin 1995 om ideële pretenties te kunnen continueren. DDS kiest er begin 1995 voor om door te gaan en slaagt er wonder boven wonder ook nog in om zelffinancierend te worden. Daarmee wordt DDS ook onafhankelijk van de gemeente Amsterdam. Amsterdam is trots op DDS, maakt er internationaal goede sier mee maar men subsidieert het niet en heeft er geen controle over. Jaren later zullen zowel landelijke als lokale overheid miljoenen steken in proefveldjes.