Eerder is al gesteld dat met het bieden van e-mail en internettoegang door DDS principiële aspecten werden uitgevochten. Tegelijkertijd werd daarmee vanaf de allereerste dag dat DDS bestond een tweeledigheid geïntroduceerd. DDS was niet uitsluitend een verkenner van de toekomst zij leverde ook diensten aan particulieren.

Deze gratis dienstverlening zou zich in de loop der jaren ontpoppen als een soort koekoeksjong. De dienstverlening ging steeds meer resources vragen omdat DDS snel populair werd. Daarna moest het gecontinueerd worden temidden van nieuw opkomende spelers die gratis internet als businessmodel zagen. Nieuwe spelers die opbrengsten kregen via zogeheten kickback op gerealiseerde belminuten. DDS miste deze landelijke infrastructuur en miste daarmee ook de kickback.

De grootste financiële misser van de stichting DDS (en mijzelf) is, achteraf gezien, dat in 1998 niet het risico is aangegaan om van deze kickback te kunnen profiteren. In een tijd waarin in menig directiekamer nog slechts over 1 onderwerp gesproken werd namelijk 'kickback' miste ik volledig de boot.