Omdat in 1994 niet iedereen thuis over een computer kan beschikken poneert DDS de stelling dat toegang tot de nieuwe infrastructuur ook gerealiseerd moet worden middels het plaatsen van 'publieke terminals' die toegang geven tot De Digitale Stad en Internet.

In dat kader worden in 1994 door DDS een vijftal terminals geplaatst in Amsterdam. De terminals worden enthousiast gebruikt en voorzien in een behoefte. Het zal nog geruime tijd duren voordat overheden en bibliotheken onderkennen dat hier een taak voor de overheid ligt. DDS heeft daarin samen met de Openbare bibliotheek Amsterdam en de gemeente Amsterdam een belangrijke voortrekkersrol vervuld. Zo worden in het kader van de internet wereldtentoonstelling tientallen terminals in de openbare bibliotheek geplaatst. Een aantal jaren daarna zal Minister Van Boxtel het initiatief overnemen met het concept 'digitale trapveldjes'. Daarnaast zijn er allerlei commerciële initiatieven ontstaan zoals internet cafés.

Een middel voor communicatie

Het is bijna niet meer voorstelbaar maar in 1994 was het niet vanzelfsprekend dat het internet gebruikt zou gaan worden voor 'communicatie'. DDS benadrukte daarom het belang van 'communicatie' naast het vanzelfsprekende 'informatie'.

Om het belang van communicatie te onderstrepen kon iedereen in 1994 via DDS een gratis postbus krijgen voor het ontvangen en versturen van e-mail. Het verstrekken van deze voorziening was dus niet zomaar een aardigheidje maar was onderdeel van een verovering van een onontgonnen terrein en de definiëring van het gebruik van dat domein. Communicatie werd gedefinieerd als een recht en in 1994 was dat recht niet vanzelfsprekend. Tien jaar later is het ondenkbaar dat een politicus of technocraat zou voorstellen dit recht weer van mensen af te pakken. Met het verstrekken van postbussen is. DDS vanaf de eerste dag ook een dienstverlener aan particulieren.