In bijna ieder geschrift over De Digitale Stad in de afgelopen 10 jaar valt de term 'publiek domein'. En iedere keer heeft het een andere betekenis. Dit is een resultaat van behaalde successen. Naarmate er door het publiek een groter deel van het domein veroverd wordt worden de grenzen elke keer opnieuw verlegd.

Eerst gaat het om toegang tot het domein. Daarna om toegang tegen lokale kosten. Gevolgd door toegang voor achterblijvers en armlastigen.

Eerst gaat het om het recht om te communiceren. Daarna om te communiceren met behoud van privacy vastgelegd in een nettiquette. Gevolgd door juridische regulering van ieders privacy. DDS weigert persoonsgegevens af te staan en procedeert daarover.

Eerst gaat het om de mogelijkheid om zelf te publiceren op internet. DDS biedt als eerste de mogelijkheid om een eigen homepage te maken. Daarna gaat het om het recht om te publiceren wat je denkt. DDS verwijdert geen controversiële informatie of meningen.

In eerste instantie wordt met de term 'publiek domein' tot uitdrukking gebracht dat het publiek het recht heeft om het internet mee vorm te geven. Thans heeft deze term meer de veel smallere betekenis van een aan de overheid toebedachte taak om datgene tot stand te (doen) brengen waar het bedrijfsleven niet voor zorgt. Of het grote publiek zelf daar nog een boodschap aan heeft is de vraag. Er is immers vrijwel niets meer wat de burger niet kan in het nieuwe domein. De term publiek domein heeft haar betekenis in relatie tot internet vrijwel volledig verloren en dat is uitkomst van een fenomenaal succes.